Je doet er alles aan om je werk zo goed mogelijk te doen. Je doet je best om zo aardig mogelijk te zijn tegen mensen. Je spant je in om je huis zo schoon mogelijk te maken. Je doet je best, om het zo goed mogelijk te doen. Om een goed leven te leiden. Om een goed mens te zijn om zo waardevol mogelijk te zijn voor anderen. Je doet je best, omdat je het goed wilt doen. Maar wat nou als dit eigenlijk helemaal niet werkt?
We leven in een maatschappij van de maakbaarheid. Ik geloof daar in. Ik hou ook van de gedachte dat alles mogelijk is, dat we alles kunnen creëeren. Dat alleen wij als mens onze eigen grenzen kunnen bepalen. Met andere woorden; dat alles waar wij in geloven kan en alles waar we niet in geloven ook niet kan. Omdat alles wat je denkt zich altijd representeert in je gedrag, in je houding, in je gevoel en in je lichaam.
Alles wat je denkt representeert zich in je gedrag, in je houding, in je gevoel en in je lichaam.
Dus als wij in staat zijn om alles wat wij willen ook oprecht te kunnen geloven, dan gaan we er ook naar handelen. En dan openen zich steeds meer deuren voor je, dan ga je een nieuwe horizon zien en kun je verder om je heen kijken. Kortom, ik geloof erin dat we absoluut in staat de doelen te behalen die we bedenken. Welkom in deze mooie wereld van de maakbaarheid, in de -alles is altijd en overal mogelijk-. En daar hou ik van, en daar geloof ik in en daar zijn ook legio voorbeelden van hoe dat werkt. Alleen ik merkte dat ik daarin door ging slaan. Ik geloofde zo erg in de maakbaarheid dat ik compleet mezelf voorbij ging lopen. Ik stelde veel te hoge eisen aan wat ik wilde en had ook een diep gewortelde overtuiging dat ik stiekem toch niet goed genoeg was. En dat dat zomaar de reden kon zijn van de stress die ik regelmatig voel.
Stiekem noem ik het. Want eigenlijk merk ik terwijl ik dit opschrijf dat ik me er ook voor schaam. Schaamte, omdat ik bang ben dat het klopt. Dat ik inderdaad niet goed genoeg ben. Dat ik niet voldoe.. en dat is het laatste wat ik wil voelen. En, omdat ik daar niet aan toe wil geven doe ik m’n best. Doe ik m’n best om alles zo goed mogelijk te doen. Zodat ik er toch mag zijn, dat ik het toch goed doe en dat ik toch van anderen die bevestiging kan krijgen dat ik oké ben. Ik kwam erachter dat ik afgelopen jaar veel prestatiedoelen had opgeschreven (zoals je hier kunt lezen). Ik wilde graag workshops doen, voor een groep praten en ik wilde mijn website online. Maar ik had geen enkel persoonlijke doel. Ik wilde namelijk letterlijk resultaten zien, omdat je ook daarmee die erkenning kon krijgen van anderen. En natuurlijk was dat niet alleen de reden dat ik dat deed. Maar als ik nu terugkijk denk ik dat dat onbewust een grote rol heeft gespeeld.
Wat nou als ik aankomend jaar niet meer mijn best ga doen? Wat nou als ik besluit dat het enige doel waar ik vol voor ga is mezelf goed genoeg vinden. Echt helemaal en oprecht van mezelf houden. Omdat ik gewoon goed genoeg ben. Ik ben niet de prestatie die ik doe, ik ben niet mijn werk, ik ben niet dat schone huis, ik ben niet een slecht persoon als ik kies voor mezelf en nee zeg (ook zonder reden).
Ik ben niet de prestatie die ik doe, ik ben goed genoeg als iets dat op zichzelf staat.
Ik ben nog steeds een goed persoon ook al klikt het wat minder goed met andere mensen. Ik hoef niet m’n best te doen. Want als ik echt mijn best moet doen -en dan bedoel ik mij aanpassen, zonder rekening te houden met mezelf- dan klopt het niet. Dan houd ik het niet vol. Dan stel ik een eis en een eis is niks anders dan een spanning die zich ook weer in je lichaam vastzet.
Dus ik heb een besluit gemaakt voor volgend jaar. Ik kies ervoor om nog steeds m’n best te doen. Maar alleen m’n best om zo goed mogelijk te zorgen voor mezelf. Om alles te doen vanuit mezelf met telkens de check of het nog goed voelt. Of iets (nog) bij me past. Telkens de vraag voor mezelf of ik iets echt oprecht zelf wil, of omdat ik wil voldoen. Omdat ik geloof dat als je voor jezelf zorgt en je eigen gang gaat, je uiteindelijk ook veel meer kan betekenen voor anderen. Dat heb ik altijd al geloofd, maar schijnbaar toch niet helemaal naar geleefd. Omdat ik stiekem te hard was voor mezelf. Maar dat is oké.
Ik maak de beslissing om vanaf nu alles te doen op basis van mijn eigen gevoel en dat alles altijd al oké is.
Herken jij dit verhaal? Vindt jij jezelf goed genoeg? Wat verwacht jij van jezelf? Laat jij je verwachtingen bepalen door anderen of door jezelf? Soms kan hier even over nadenken en er echt oprecht bij stilstaan je inzichten geven. En dan mag je jezelf nu het cadeau geven dat je vanaf nu al je besluiten gaat nemen op basis van oprecht houden van jezelf!
Gelukkig 2018 gewenst!
Liefs Nicole
Wil je op de hoogte blijven van workshops, van nieuwe blogs en altijd als eerste de aanbiedingen van trajecten ontvangen? Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief.
