Wat nou als ik aankomend jaar niet meer mijn best ga doen? Wat nou als ik besluit dat het enige doel waar ik vol voor ga is mezelf goed genoeg vinden. Echt helemaal en oprecht van mezelf houden. Omdat ik gewoon goed genoeg ben. Ik ben niet de prestatie die ik doe, ik ben niet mijn werk, ik ben niet dat schone huis, ik ben niet een slecht persoon als ik kies voor mezelf en nee zeg (ook zonder reden).
Ik ben niet de prestatie die ik doe, ik ben goed genoeg als iets dat op zichzelf staat.
Ik ben nog steeds een goed persoon ook al klikt het wat minder goed met andere mensen. Ik hoef niet m’n best te doen. Want als ik echt mijn best moet doen -en dan bedoel ik mij aanpassen, zonder rekening te houden met mezelf- dan klopt het niet. Dan houd ik het niet vol. Dan stel ik een eis en een eis is niks anders dan een spanning die zich ook weer in je lichaam vastzet.
Dus ik heb een besluit gemaakt voor volgend jaar. Ik kies ervoor om nog steeds m’n best te doen. Maar alleen m’n best om zo goed mogelijk te zorgen voor mezelf. Om alles te doen vanuit mezelf met telkens de check of het nog goed voelt. Of iets (nog) bij me past. Telkens de vraag voor mezelf of ik iets echt oprecht zelf wil, of omdat ik wil voldoen. Omdat ik geloof dat als je voor jezelf zorgt en je eigen gang gaat, je uiteindelijk ook veel meer kan betekenen voor anderen. Dat heb ik altijd al geloofd, maar schijnbaar toch niet helemaal naar geleefd. Omdat ik stiekem te hard was voor mezelf. Maar dat is oké.