Soms word je echt met de neus op de feiten gedrukt. Ik doe dit jaar mee met het jaarprogramma van 365 dagen succesvol. Het thema van deze eerste weken gaat over verlangens en de daarmee gepaard gaande frustraties. Een verlangen kan namelijk aan het licht komen als je in beeld hebt of voelt waar je je diep van binnen aan ergert. Je hóeft je namelijk niet te ergeren. Maar schijnbaar is er toch een trigger die iets bij je oproept. Ik kwam erachter dat ik dit eigenlijk heel lang heb genegeerd. Omdat ik me niet wilde identificeren met mijn frustraties.
We moesten in het programma onze 3 grootste frustraties opschrijven en ik merkte dat ik daar enorm op blokkeerde. Want ik realiseerde me opeens dat ik me niet wil identificeren met iemand die klaagt. Met iemand die gefrustreerd is. Dus het feit dat ik over frustraties moest vertellen, dwong me eigenlijk iets te doen waar ik me altijd (onbewust) tegen verzet heb.
Ik wilde zo graag niet ‘die klager zijn’, dat ik ook gelijk maar al mijn frustraties wegduwde.
Ik realiseerde me opeens dat juist dat niet erkennen van mijn frustraties mijn geluk enorm in de weg zat. Ik identificeerde me zo erg met het motto: ‘niet klagen, maar doen’, waardoor ik eigenlijk consequent een deel van mezelf negeerde. Een deel dat gewoon menselijk is, maar wat heel sterk in de maatschappij als ongewenst wordt gezien. Want klagers zijn energievreters en daar gaan we eigenlijk liever niet mee om.
Wat nou als we toch een stukje gaan leren van klagers. Dus dat we toch bewust gaan benoemen waar we ons aan ergeren. En dat we het dan niet ‘klagen‘ noemen, maar iets anders. Want klagen heeft weer een relatie met niet je eigen verantwoordelijkheden (willen) dragen of zien.
Ik kwam erachter dat juist door het opschrijven van deze frustraties en dat ook 100% erkennen, dat dit deuren opent om gelukkiger te zijn. Want op elke moment dat je negeert dat er frustraties zijn, dan stop je eigenlijk een deel van jezelf weg. En op elk moment dat je hier bewust van wordt, dan wordt de andere kant ook beter belicht. Want je realiseert je pas de echt goede momenten als je ook de slechte moment kent toch?
Een frustratie is jouw dal die je duidelijk maakt dat er ook een top is waar je naartoe kunt gaan.
Dus ik voelde dat ik geraakt was. Geraakt door het mogen erkennen in mezelf van een stukje frustratie. En dat ik nog steeds een goed en leuk persoon ben mét deze frustratie. En dat dit niks anders is dan een boodschap. Een boodschap om te weten wat ik eigenlijk wil. Omdat een frustratie niks anders is dan inzicht geven in wat je niet meer wilt.
Dus mijn vraag aan jou nu is:
Erken jij je frustraties? Weet jij welke dat zijn en vind je het oké dat je die hebt? Wat zijn jouw 3 grootste frustraties op dit moment?
Merk het deze week eens op. En weet dan dat dit stukje een deel van jouw raadgevers zijn voor een gelukkig leven!
